Βόρειος Ήπειρος Γη Ελληνική και προδωμένη...

 

17 Μαΐου 1914 – Η Συμφωνία της Κερκύρας: Τιμή, Προδοσία και το Αδικαίωτο Όραμα της Βορείου Ηπείρου

Σαν σήμερα, στις 17 Μαΐου του 1914, υπογράφεται στη νήσο της Κερκύρας η Συμφωνία που αναγνωρίζει την Αυτονομία της Βορείου Ηπείρου, ύστερα από γενναίο αγώνα και αιματοχυσίες ενός λαού που αρνήθηκε να ζήσει σκυφτός υπό ξένη κυριαρχία. Το αίμα των Ηπειρωτών δεν χύθηκε για ημίμετρα και ψευδεπίγραφες ελευθερίες· χύθηκε για την Ένωση με τη Μάνα Ελλάδα. Κι όμως, αντί για Ένωση, ήλθε η συμφωνία. Μια συμφωνία που υπήρξε για τον Βενιζέλο πολιτική νίκη αλλά για Έθνος ακόμα μία εθνική ήττα.

Ο Καπετάν Μπουάς (Σπύρος Σπυρομήλιος)– το θρυλικό αυτό σύμβολο της αντίστασης – δεν δέχτηκε να παραδώσει τα όπλα. Με τη φωτιά του πολέμου στα μάτια και το θάρρος της Πίστης στην καρδιά, δήλωσε: «Δεν πολεμήσαμε για ημιαυτόνομες διοικήσεις και αλλόφυλους επιτρόπους, μα για την Ελληνική σημαία να κυματίζει ελεύθερα σε κάθε κορφή της Ηπείρου». Ο Μπουάς και οι σύντροφοί του, αντίθετοι στην πολιτική συμφωνία, γνώριζαν ότι οι υπογραφές δίχως ατσάλινο σπαθί δεν αντέχουν στο χρόνο. Κι είχαν δίκιο.

Απέναντι σε αυτό το όραμα στάθηκε ο πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος, με την γνωστή διφορούμενη στάση. Με τη στρατηγική του σκέψη στραμμένη στους διεθνείς συσχετισμούς και στις ισορροπίες των Μεγάλων Δυνάμεων, πίστεψε πως η Συμφωνία της Κερκύρας ήταν η καλύτερη δυνατή λύση – μια λύση προσωρινή, όπως είπε, που θα εξασφάλιζε τα δικαιώματα των Βορειοηπειρωτών εντός του αλβανικού κράτους. Μα ο Λαός δεν ήθελε "λύσεις" – ήθελε ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και ΕΝΩΣΗ!.

Οι επιπτώσεις αυτής της συμφωνίας υπήρξαν καταλυτικές: η Ελλάδα, εγκλωβισμένη στις δεσμεύσεις και τους φόβους του διεθνούς παράγοντα, παραιτήθηκε σιωπηρά από την Ένωση της Βορείου Ηπείρου. Οι Μεγάλες Δυνάμεις, μπροστά στα συμφέροντα, τη γεωπολιτική και τις ίντριγκες των Βαλκανίων, θυσίασαν τον Ελληνισμό της Ηπείρου στο βωμό του ψευδεπίγραφου αλβανικού κράτους. Και έτσι, το όραμα της Ένωσης, που έπρεπε να στεφανώσει τον ηρωισμό της Δερόπολης, της Κλεισούρας και της Χιμάρας, θάφτηκε κάτω από σφραγίδες και υπογραφές.

Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, η μνήμη αυτής της ημέρας δεν πρέπει να είναι απλή ιστορική αναφορά. Πρέπει να γίνει κραυγή. Να θυμίζει ότι ο Ελληνισμός της Βορείου Ηπείρου υπάρχει, υπομένει, και απαιτεί δικαίωση. Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι το αίτημα της Ένωσης δεν ήταν ποτέ αίτημα πολιτικής, αλλά δικαίωμα ιστορικό, εθνικό και απαράγραπτο.

Γιατί τα λάβαρα της Αυτονομίας δεν κυμάτισαν για να γίνουν φωτογραφία σε κάποιο σύμφωνο, αλλά για να γραφτούν με χρυσά γράμματα σε μια Ελεύθερη και Ενωμένη Ελλάδα.

Βόρειος Ήπειρος – Γη Ελληνική, αλύτρωτη και αδούλωτη.

Εθνικό Πολιτικό Κίνημα Ιερός Λόχος