Εδώ και κάποιο χρονικό διάστημα, παρατηρούμε ένα θλιβερό φαινόμενο μέσα από τις διάφορες δημοσκοπήσεις που γίνονται. Ότι τα διάφορα εθνικά θέματα, όπως το ξεπούλημα της Μακεδονίας από τον αριστερό ΣΥΡΙΖΑ, (με πλήρη συνενοχή της Σημιτο-Μητσοτακικής ΝΔ), όπως και το διαφαινόμενο πλέον σύντομα, αντίστοιχο του Αιγαίου (αυτή την φορά από την «α-πατριωτική νεοφιλελέ» ΝΔ) στην συνείδηση των συμπατριωτών μας έχουν περάσει σε πολύ χαμηλή μοίρα. Φιγουράρουν πολύ πίσω ως θέματα που απασχολούν τους σημερινούς νεοέλληνες. Κι αυτό άραγε, γιατί; Έχουν γίνει οι συμπατριώτες μας τόσο αδιάφοροι ή απάτριδες; Αυτοί οι ίδιοι που κάποτε στο κάλεσμα για άμυνα απέναντι στην Ιταλία το 1940, έτρεχαν να καταταγούν και να φύγουν στο αλβανικό μέτωπο, όπου έγραψαν απερίγραπτες σελίδες δόξης και ηρωισμού;
Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να εξηγήσουμε το θλιβερό φαινόμενο αυτό, μέσα από την λογική της μελέτης της αρχαίας μας μυθολογίας, όπως την παρουσίαζε ένας από τους μεγίστους φιλοσόφους της αρχαιότητος, ο Πυθαγόρας. Αυτός λοιπόν ο μεγάλος διδάσκαλος, χρησιμοποίησε στην προσπάθειά του να κατανοήσουν οι μαθητές του την αρχαία «Θεοσοφία», ένα «κλειδί», που ονομάθηκε Τετρακτύς (δηλαδή το τετρασκελές) από τα τέσσερα στοιχεία της φύσεως, τα οποία χρησιμοποίησε ο Ύψιστος για να πλάσει τον άνθρωπο. Κι αυτά είναι το χώμα (η χθόνα), το ύδωρ, ο αέρας και το πυρ. Αυτά τα ίδια τέσσερα στοιχεία άλλωστε χρησιμοποίησε κι ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης, όπως μας τα περιγράφει κι η Αγία Γραφή.
Στην Ελληνική μας όμως μυθολογία, την οποία δυστυχώς τα σημερινά Ελληνόπουλα δεν διδάσκονται, όπως τουλάχιστον συμβαίνει στα εκπαιδευτικά συστήματα οποιασδήποτε άλλης χώρας, όπου οι μικροί μαθητές και μαθήτριες διδάσκονται τις μυθολογίες του έθνους τους, κρύβονται κάποιες αλληγορίες τις οποίες οι σημερινοί δάσκαλοι είτε αγνοούν, είτε τους απαγορεύεται να εξηγήσουν στα σχολεία. Κι αυτό γιατί το πολιτικό καθεστώς της μεταπολίτευσεως φοβάται μήπως αφυπνίσει στις καρδιές τους την ιδέα του πατριωτισμού, μήπως γίνουν «εθνικιστές», όπως μας πιπιλίζουν συνεχώς την καραμέλα.
Έτσι σε κάθε στοιχείο από τα τέσσερα που αναφέραμε, κρύβονται και 3 Θεότητες, οπότε έτσι με έναν απλό πολλαπλασιασμό οδηγούμαστε στο αρχαίο Δωδεκάθεο. Και πάντοτε με την απόλυτη ισορροπία ανδρών με γυναίκες. Έτσι το πρώτο στοιχείο, η χθόνα συμβολίζει τα πρωταρχικά μας ένστικτα και ανάγκες, όπως η κατοικία, η εργασία και η καθημερινή διατροφή. Σύμφωνα με την μυθολογία μας λοιπόν, η Θεότητα προστάτιδα της κατοικίας (αλλά και της οικογενείας που στεγάζεται εκεί) είναι η Εστία. Στην συνέχεια ο Ήφαιστος είναι ο προστάτης της εργασίας μας και η Δήμητρα η προστάτιδα της διατροφής μας (μέσα από την καλλιέργεια της γής αλλά και των ζωντανών που θα βοσκήσουν σ’ αυτήν).
Το δεύτερο στοιχείο, το ύδωρ συμβολίζει τα συναισθήματά μας, άλλωστε δεν είναι καθόλου τυχαίο, ότι πολλές φορές, σε ακραίες συναισθηματικές καταστάσεις οι άνθρωποι είτε δακρύζουν, είτε κλαίνε καθώς τους «πνίγουν» τα συναισθήματά τους όπως κάποιον τον πνίγουν τα κύματα της θάλασσας. Έτσι πρώτα εμφανίζεται ο Θεός Άρης, ο προστάτης των όπλων που καλείται ο άνθρωπος να χρησιμοποιήσει για να υπερασπισθεί το σπίτι του, την γειτονιά του, την πόλη του. Διότι μόνον όταν ο άνθρωπος έχει εξασφαλίσει την τάξη και ηρεμία του, νιώθει πραγματικά έτοιμος να αναζητήσει το έτερόν του ήμισυ, την «άδελφή ψυχή», ώστε να δημιουργήσει μια οικογένεια, αυτή λοιπόν η Θεότητα προστάτιδα του έρωτα και της αγάπης είναι η Αφροδίτη. Και τέλος, όπως φαντάζεστε ο Ποσειδώνας είναι ο Θεός που σου μαθαίνει να ελέγχεις τα κύματα των συναισθημάτων σου και να «αρμενίζεις το πλοίο της οικογενείας σου σε ήρεμα νερά. Και ούτω καθ’εξής με τον αέρα (που είναι η διανοητική λογική επεξεργασία) και το πυρ που είναι η σοφία, η γνώση (που πάντοτε θα σου διδάσκει πόσο μικρός είσαι απέναντι στην σοφία του Υψίστου και) θα σε οδηγεί στην σεμνότητα.
Όπως βλέπουμε λοιπόν, ο κάθε άνθρωπος καλείται στην ζωή του να κάνει έναν πλήρη, ολοκληρωμένο κύκλο, όπου από μικρό κι ανυπεράσπιστο μωρό θα μεγαλώσει, θα περάσει από την ορμητική και γεμάτη από παρορμήσεις εφηβεία, θα ενηλικιωθεί και τέλος θα καταλήξει ένας σοφός γέροντας, ή μια σοφή γιαγιά που να κληθούν να μεταλαμπαδεύσουν τις αξίες και τα ιδανικά στους νεωτέρους, τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Έτσι συντηρήθηκε και μεγαλούργησε το έθνος μας, μέχρι σήμερα.
Κι ερχόμαστε στην Ελλάδα του σήμερα, όπου ένα πολιτικό καθεστώς, έχει κηρύξει έναν ανηλεή πόλεμο στις πρωταρχικές αξίες του σημερινού συμπατριώτη μας. Βλέπουμε λοιπόν την μέση Ελληνική οικογένεια, κυριολεκτικά να πεινά, καθώς το καθεστώς με δικές του παρεμβάσεις πολεμάει συνεχώς την ανάπτυξη της γεωργίας και της κτηνοτροφίας, ή και μέσα από νόμους και διατάξεις που οδηγούν στην κατακόρυφη αύξηση των τιμών των ειδών διατροφής. Επίσης με στοχευμένες - επίσης – διατάξεις εχθρεύεται την κάθε επαγγελματική δραστηριότητα, γεγονός που αυξάνει ανησυχητικά την ανεργία. Κάτι ακόμη πιο εγκληματικό όμως που πράττει, είναι η διαρκής προπαγάνδα που παρουσιάζει (μέσα από καλοταϊσμένα Μ.Μ.Εξαπατήσεως) μια επίπλαστη εικόνα ευημερίας κι αναπτύξεως της οικονομίας, ούτως ώστε να οδηγεί χιλιάδες ανέργους σε ψυχολογική καταρράκωση, ώστε στο τέλος να αρνούνται ακόμη και να εργασθούν σε κάποια πιο «ταπεινά» επαγγέλματα, ώστε να μπορούν να θρέψουν τις οικογένειές τους. Και τέλος, μέσω των διαρκών απειλών για κατασχέσεις λόγω αδυναμίας αποπληρωμής των οικονομικών υποχρεώσεων, απειλεί ή κατάσχει τα σπίτια των αμοίων συμπατριωτών μας.
Και μετά εμείς απορούμε γιατί ο μέσος Έλληνας ή η μέση Ελληνίδα, αδιαφορούν για τα εθνικά θέματα, για την Μακεδονοποίηση των Σκοπιανών ή την πιθανότατη Τουρκοποίηση του Αιγαίου. Μα όταν βλέπει το ίδιο του το κράτος, την ίδια του την κυβέρνηση (στα ασύστολα ψέματα και φούμαρα της οποίας ο ίδιος πίστεψε και την ψήφισε) να τον γδύνει κυριολεκτικά και να τον πετάει πεινασμένο κι εξαθλιωμένο στους πέντε δρόμους, είναι δυνατόν να συνεχίζει να έχει – από την απογοήτευσή του- διάθεση να πολεμήσει; Ο εχθρός του, όποιος κι αν είναι, τον έχει νικήσει χωρίς να έχει σηκώσει κάν ένα όπλο.
Όμως, η ιστορία μας έχει διδάξει ότι τα κάστρα πάντοτε πέφτουν από μέσα, από προδοσία. Και στην προκειμένη περίπτωση, ο εχθρός είναι το πολιτικό μας προσωπικό, αυτό που μας εξαπάτησε όχι μία, αλλά τόσες πολλές φορές, που κινδυνεύουμε να χάσουμε το μέτρημα. Ναι αυτό που ο νυν ηγέτης του, είχε δηλώσει πριν ακόμη εκλεγεί ότι θα πολεμήσει το νατιβισμό, δηλαδή την αυτοχθονία, τον Έλληνα και την Ελληνίδα. Κι όμως εμείς όλοι τότε δεν δώσαμε σημασία. Λοιπόν είναι καιρός αυτό να σταματήσει, εμείς να ξυπνήσουμε, να αγκαλιάσουμε σύσσωμοι ότι το υγιές και να πάρουμε στα χέρια μας το μέλλον της πατρίδος μας, έχοντας σημαία μας τις μεγάλες μας αξίες, την πατρίδα, την θρησκεία και την οικογένεια.
Εμπρός λοιπόν, ας ξυπνήσουμε!
Γ. Παπαφιλίππου για το
Εθνικό Πολιτικό Κίνημα Ιερός Λόχος
