Η μεγάλη απεργία των ανθρακωρύχων, γνωστή ως «ταραχές του Tonypandy».

 

Η μεγάλη απεργία των ανθρακωρύχων, γνωστή ως «ταραχές του Tonypandy».

Στις αρχές του 20ού αιώνα, η καρδιά της βιομηχανικής Αγγλίας χτυπούσε μέσα στα ανθρακωρυχεία. Το 1910 ξέσπασε στη Νότια Ουαλία η μεγάλη απεργία των ανθρακωρύχων, γνωστή ως «ταραχές του Tonypandy». Χιλιάδες Άγγλοι εργάτες κατέβηκαν σε απεργία ζητώντας καλύτερα μεροκάματα και ανθρώπινες συνθήκες εργασίας. Η απάντηση των ιδιοκτητών ήταν το lock-out: κλείδωσαν τα ορυχεία, αρνήθηκαν κάθε διαπραγμάτευση και προσπάθησαν να επιβάλουν την πείνα ως όπλο ενάντια στους εργάτες.

Η εργοδοσία δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει απεργοσπάστες. Εργάτες από άλλες χώρες έφεραν για να σπάσουν το μέτωπο των ανθρακωρύχων, ενώ η κυβέρνηση έστειλε ένοπλες δυνάμεις και αστυνομία για να προστατεύσει τους απεργοσπάστες. Οι ανθρακωρύχοι αντέδρασαν δυναμικά, συγκρούστηκαν στους δρόμους, επιχείρησαν να αποκλείσουν τις στοές και να εμποδίσουν τους απεργοσπάστες να πάρουν τις θέσεις τους. Οι σκηνές εκείνες έμειναν στην ιστορία με τον θάνατο ενός εργάτη και εκατοντάδες τραυματίες.

Αυτό το μοτίβο δεν ήταν μοναδικό στην Ουαλία. Σε πολλές χώρες, όταν οι εργάτες διεκδικούσαν το δίκιο τους, οι καπιταλιστές επιστράτευαν ξένους εργάτες, ακόμη και μετανάστες, για να σπάσουν την αλληλεγγύη. Ο μετανάστης, φτωχός και απελπισμένος, γινόταν εργαλείο στα χέρια των εργοδοτών. Έτσι, η διεθνής μετανάστευση δεν λειτουργούσε τότε — όπως και σήμερα — ως «λύση ανθρωπιστική», αλλά ως μέσο υπονόμευσης των εργατικών αγώνων και ως μοχλός πίεσης για να πέσουν τα μεροκάματα.

Απέναντι σε αυτήν την πραγματικότητα, οι ανθρακωρύχοι έδειξαν το μόνο που είχαν: αλληλεγγύη και μαχητικότητα. Οργάνωσαν επιτροπές περιφρούρησης, προσπάθησαν να αποτρέψουν την είσοδο απεργοσπαστών, κράτησαν ενωμένο το μέτωπο παρά την πείνα και την καταστολή. Μπορεί στο τέλος η εργοδοσία να πέτυχε να επιβάλει τους όρους της, όμως η απεργία του Tonypandy έμεινε χαραγμένη ως μάθημα: ότι ο καπιταλισμός δε θα διστάσει να χρησιμοποιήσει κάθε μέσο για να διαλύσει την ενότητα των εργατών και κυρίως να επιστρατεύσει ακόμα και ξένους εργάτες!

Εδώ ακριβώς φαίνεται το δίκιο του Καρλ Μαρξ. Ο Μαρξ είχε επισημάνει πως η ανεξέλεγκτη διεθνής μετανάστευση, όταν γίνεται στα πλαίσια του καπιταλισμού, δεν είναι παρά εργαλείο των κεφαλαιοκρατών για να ρίχνουν τα μεροκάματα και να κρατούν διαιρεμένη την εργατική τάξη. Όταν ο Άγγλος ανθρακωρύχος αντιμετωπίζει τον ξένο εργάτη ως απεργοσπάστη, αντί για σύντροφο στον κοινό αγώνα, τότε κερδισμένοι είναι μόνο οι καπιταλιστές. Εμείς παρότι ουδεμία σχέση δεν έχουμε με τον μαρξισμό και είμαστε και πολέμιοι του, δεν μπορούμε παρά να δώσουμε δίκιο στον Μαρξ. Το ερώτημα είναι γιατί οι ιδεολογικοί απόγονοι του ενισχύσουν την μετανάστευση;

Όσο οι εργάτες δεν κατανοούν ότι η πραγματική ενότητα χτίζεται μόνο πάνω στη εθνική συνειδητή συσπείρωση ενάντια στο κεφάλαιο, τόσο η μετανάστευση θα λειτουργεί ως όπλο των αφεντικών και του φιλελεύθερου κράτους.

Η ιστορία του Tonypandy αποδεικνύει ότι ο Μαρξ είχε δίκιο: η μετανάστευση δεν είναι «ανθρωπισμός», είναι μέσο εκμετάλλευσης και υποδούλωσης. Ο μόνος δρόμος για την εργατική τάξη είναι το Εθνικό Κοινωνικό  κράτος όπου ο άνθρωπος δε θα είναι σκλάβος του κέρδους, των κουμμουνιστών και των καπιταλιστών.

Ανδρέας Γενιάς πρόεδρος του Εθνικού Πολιτικού Κινήματος Ιερός Λόχος