Η Αλύτρωτη Βόρειος Ήπειρος και η θυσία του Κωνσταντίνου Κατσίφα!

  

Η Αλύτρωτη Βόρειος Ήπειρος και η θυσία του Κωνσταντίνου Κατσίφα!

Η 28η Οκτωβρίου 1940 δεν ήταν μόνο η αρχή του ελληνικού έπους. Ήταν η αναγέννηση του Ελληνισμού που όρθωσε ανάστημα απέναντι στην ύβρη των Ιταλών επιβουλέων. Οι Έλληνες στρατιώτες, αποκρούοντας την ιταλική επίθεση στις 14 Νοεμβρίου περνούν στην ολική αντεπίθεση. Ορμώντας από την Πίνδο, προχώρησαν προς τα εδάφη της Βορείου Ηπείρου, απελευθερώνοντας για τρίτη φορά τη Κορυτσά, τους Αγίους Σαράντα, το Αργυρόκαστρο μέχρι την Χιμάρα. Ήταν η Τρίτη Απελευθέρωση, μετά το 1913 και το 1914. Η ελληνική σημαία κυμάτισε ξανά στα βουνά της πίστης και της αντρειοσύνης. Η σκλαβωμένη Βόρειος Ήπειρος φαινόταν να ξανασμίγει με την ψυχή της.

Μα όπως και τις προηγούμενες φορές, η χαρά πνίγηκε από τη διπλωματία και τα διεθνή συμφέροντα. Οι μεγάλες δυνάμεις μίλησαν για σύνορα, όχι για ψυχές. Κι έτσι η Βόρειος Ήπειρος, παρά το αίμα και τη θυσία, δεν στερεώθηκε στον εθνικό κορμό. Όμως το ελληνικό φρόνημα έμεινε άσβεστο. Μέσα στα χρόνια του κομμουνισμού, της αθεΐας και της καταπίεσης, οι Έλληνες της Βορείου Ηπείρου κράτησαν την πίστη και τη γλώσσα τους ζωντανή. Κρυφά, στα σπίτια, στα κατώγια, με προσευχές και ψιθύρους. Η ταυτότητα έγινε πράξη αντίστασης.

Από αυτή τη γη των μαρτύρων γεννήθηκαν οι σύγχρονοι Εθνομάρτυρες. Ο Αριστοτέλης Γκούμας, που το 2010 δολοφονήθηκε στη Χιμάρα επειδή μιλούσε ελληνικά, στάθηκε η πρώτη κραυγή αφύπνισης. Δεν ζήτησε τίποτα παρά μόνο να μιλά τη γλώσσα του. Η σιωπή που ακολούθησε από τους ισχυρούς ήταν πιο βαριά κι από το αίμα που χύθηκε. Όμως το όνομά του έμεινε σαν φως μέσα στο σκοτάδι της αδιαφορίας.

Ο Κωνσταντίνος Κατσίφας ήρθε να συνεχίσει αυτή τη φλόγα. Γεννημένος στο Βουλιαράτι, με καρδιά λεύτερη και πίστη βαθειά, ύψωσε τη γαλανόλευκη ανήμερα της εθνικής επετείου. Ήθελε να θυμίσει πως εκεί που κυματίζει η σημαία, ζει ακόμα η Ελλάδα. Όταν τον περικύκλωσαν οι φονιάδες της αλβανικής αστυνομίας, δεν έσκυψε. Προτίμησε να πεθάνει όρθιος παρά να ζήσει γονατιστός. Η σφαίρα που τον βρήκε στις 28 Οκτωβρίου 2018 έπεσε στην ίδια γη που είχε ποτιστεί με το αίμα των πολεμιστών του ’40. Ήταν σαν η Ιστορία να έκλεινε έναν κύκλο ή μάλλον να ξανανοίγει τον κύκλο, δείχνοντας πως ο αγώνας δεν τελείωσε ποτέ.

Ο Κωνσταντίνος Κατσίφας δεν ζητούσε εχθρότητα. Ζητούσε δικαίωση. Ζητούσε να μπορεί να τιμά τη σημαία, να μνημονεύει τους προγόνους του, να ζει ελληνικά στη γη των προγόνων του. Και γι’ αυτό έγινε εθνομάρτυρας. Όχι επειδή το είπαν τα μέσα ή οι πολιτικοί, αλλά επειδή το αισθάνθηκε ο Λαός. Γιατί ο Λαός είδε στο βλέμμα του εκείνο το αρχέγονο φως της θυσίας που φωτίζει τον Έλληνα όταν αρνείται να λησμονήσει.

Η θυσία του Κατσίφα ξύπνησε συνειδήσεις. Θύμισε ότι η Βόρειος Ήπειρος δεν είναι απλώς μια γεωγραφία, αλλά ένα κομμάτι της ελληνικής ψυχής. Ότι δεν μπορούμε να μιλάμε για εθνική ολοκλήρωση όσο υπάρχουν Έλληνες που τιμωρούνται επειδή τολμούν να είναι Έλληνες. Θύμισε πως οι τρεις Απελευθερώσεις δεν ήταν το τέλος της Ιστορίας, αλλά τρεις σελίδες ενός βιβλίου που δεν έχει ακόμα γραφτεί ως το τέλος του.

Σήμερα, η Βόρειος Ήπειρος μένει ακόμη αλύτρωτη. Όχι γιατί δεν έχει ήρωες, αλλά γιατί λείπει το εθνικό σθένος. Κάθε φορά που ξεχνάμε, προδίδουμε εκείνους που έπεσαν. Κάθε φορά που σιωπούμε, σβήνουμε τη μνήμη τους. Κι όμως, όσο υπάρχει έστω ένας Έλληνας που θα ψιθυρίσει «Ζήτω η Ελλάς» στη Χιμάρα, στο Δέλβινο, στη Δερβιτσάνη, η φλόγα δε θα σβήσει.

Ο Κωνσταντίνος Κατσίφας είναι ο στρατιώτης του 1940 που ξαναγύρισε στη γη του χωρίς στολή, μα με την ίδια ψυχή. Είναι η συνέχεια του έπους, το σύμβολο ότι ο Έλληνας δεν πεθαίνει, παρά μόνο γίνεται φως και παράδειγμα. Η σημαία που ύψωσε δεν ήταν πρόκληση αλλά υπόσχεση. Υπόσχεση ότι η Βόρειος Ήπειρος δεν ξεχάστηκε. Ότι όσο υπάρχουν Έλληνες που θυμούνται, η Ελλάδα δεν έχει χάσει.

Η Τρίτη Απελευθέρωση ήταν στιγμιαία στο χρόνο, αλλά αιώνια στο πνεύμα. Ο Κωνσταντίνος Κατσίφας έπεσε για μην ξεχαστεί ποτέ. Κι αν σήμερα κάποιοι θέλουν να σβήσουν αυτή τη μνήμη, ο Ιερός Λόχος πάντοτε θα τιμά και θα  στέκεται στο πλάι των βορειοηπειρωτών Αδελφών μας, όπως κάνουμε εδώ και χρόνια. 

Ανδρέας Γενιάς πρόεδρος του ΕΠΚ Ιερός Λόχος 

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ελεύθερη Ώρα την Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2025