Το 13ωρο της υποταγής.

  

Το 13ωρο της υποταγής

Η σημερινή ημέρα θα γραφτεί με μαύρα γράμματα στην ιστορία της ελληνικής εργασίας. Η ψήφιση του νόμου που θεσμοθετεί τη δυνατότητα 13 ωρών εργασίας ημερησίως δεν είναι απλώς μια τυπική νομοθετική πράξη. Είναι η θεσμική νομιμοποίηση της εκμετάλλευσης, η ταπείνωση του εργαζόμενου ανθρώπου, η σφραγίδα ενός καθεστώτος που υπηρετεί το κεφάλαιο και περιφρονεί τον Λαό. Ο νόμος αυτός δεν είναι μέτρο οικονομικής «ευελιξίας». Είναι μέτρο κοινωνικής υποταγής.

Η εργασία, από πράξη δημιουργίας και αξιοπρέπειας, μετατρέπεται ξανά σε δεσμά. Ο εργάτης, ο υπάλληλος, ο νέος που προσπαθεί να σταθεί στα πόδια του, γίνονται πάλι σκλάβοι μιας οικονομικής μηχανής που δεν ικανοποιείται ποτέ. Δεκατρείς ώρες εργασίας σημαίνουν δεκατρείς ώρες λιγότερης ζωής. Σημαίνει λιγότερος χρόνος για οικογένεια, για ξεκούραση, για πνευματική καλλιέργεια. Ο άνθρωπος δεν ζει πια για να εργάζεται, εργάζεται για να επιβιώνει και τελικά να εξαντλείται. Η παραγωγή γίνεται φυλακή και ο εργάτης κρατούμενος στο ίδιο του το καθήκον.

Η κυβέρνηση και τα κόμματά της, με τα ίδια ψεύτικα επιχειρήματα που ακούμε δεκαετίες τώρα, μιλούν για «ανταγωνιστικότητα», για «ανάπτυξη» και για «επιλογή του εργαζόμενου». Κανένας όμως εργαζόμενος δεν επιλέγει να φθείρεται. Κανένας δεν επιλέγει να χάσει τη ζωή του στη γραμμή παραγωγής ή στο γραφείο. Οι μόνοι που επιλέγουν είναι οι εργοδότες που επιθυμούν φθηνό, σιωπηλό και πειθήνιο ανθρώπινο υλικό. Όσοι ψήφισαν αυτόν τον νόμο επέλεξαν στρατόπεδο. Και το στρατόπεδο αυτό δεν είναι των εργαζομένων, δεν είναι του λαού, είναι των οικονομικών αφεντικών και των διεθνών συμφερόντων που απαιτούν διαρκή υποτέλεια.

Το 13ωρο είναι το τέλος της κοινωνικής σύμβασης που γεννήθηκε με τους αγώνες του εργατικού κινήματος. Είναι η ακύρωση κάθε κατάκτησης που κερδήθηκε με αίμα, με απεργίες, με φυλακίσεις, με θυσίες. Από τις απεργίες του Σικάγο το 1886 έως τους Έλληνες εργάτες που έπεσαν για το οκτάωρο, η ιστορία ήταν μια διαρκής πορεία προς την αξιοπρέπεια. Και τώρα, σε μια εποχή όπου η τεχνολογία και η παραγωγικότητα θα έπρεπε να μειώνουν τον χρόνο εργασίας, η εξουσία τον αυξάνει. Αντί να μοιράζεται ο πλούτος, μοιράζεται η εξαθλίωση. Αντί να ελευθερώνεται ο άνθρωπος, δένεται περισσότερο.

Η κοινωνία μας οφείλει να καταλάβει πως αυτός ο νόμος δεν είναι απλώς οικονομικό μέτρο, αλλά κοινωνική επίθεση. Είναι το χτύπημα στον πυρήνα της ανθρώπινης υπόστασης, της οικογένειας, της κοινότητας. Ο εργαζόμενος που επιστρέφει στο σπίτι του εξουθενωμένος, χωρίς πνοή, χωρίς χαμόγελο, δεν μπορεί να είναι ελεύθερος πολίτης. Είναι ένας αριθμός που παράγει για άλλους και ζει μηχανικά. Το κράτος που θέλει υπάκουους και όχι σκεπτόμενους πολίτες, στηρίζει τέτοιες ρυθμίσεις. Γιατί ένας εξαντλημένος λαός δεν επαναστατεί. Υπομένει.

Το 13ωρο της υποταγής δεν θα περάσει αν υπάρξει ηθική αντίσταση. Αν οι Έλληνες θυμηθούν πως η εργασία είναι τιμή και όχι ποινή. Αν ξαναθυμηθούν ότι οι πρόγονοί τους αγωνίστηκαν για την ελευθερία του πνεύματος και του σώματος. Η εθνική αξιοπρέπεια δεν μετριέται μόνο στα σύνορα, αλλά και στον σεβασμό του μόχθου. Όποιος υπογράφει την εξαθλίωση του εργαζόμενου, υπογράφει την εξαθλίωση της Πατρίδας. Γιατί Πατρίδα χωρίς ελεύθερους ανθρώπους, χωρίς εθνική, λαϊκή και δίκαιη εργασία και κοινωνική αλληλεγγύη, δεν είναι κοινότητα Ελλήνων αλλά απλή αγορά καταναλωτών.

Αυτός ο νόμος είναι το σημάδι ενός καθεστώτος που βλέπει τον πολίτη ως αναλώσιμου εργαλείου. Είναι η λογική του νεοφιλελευθερισμού που θέλει τους λαούς χωρίς ρίζες, χωρίς δικαιώματα, χωρίς φωνή. Και απέναντι σε αυτή τη λογική χρειάζεται να σταθεί η εθνική και κοινωνική συνείδηση. Ο Έλληνας πρέπει να υψώσει ανάστημα. Να θυμηθεί ότι ο κόσμος χτίζεται με ιδανικά και όχι με κούραση. Η εργασία είναι δύναμη όταν υπηρετεί τον άνθρωπο, όχι όταν τον συντρίβει. Η Ελλάδα της παράδοσης, της πίστης, της αλληλεγγύης δεν έχει θέση σε μια Ευρωπαϊκη Ένωση των 13 ωρών και των απάνθρωπων ρυθμών. Έχει θέση σε μια νέα κοινωνία εθνικής δικαιοσύνης, όπου ο άνθρωπος και όχι το χρήμα είναι στο κέντρο.

Το 13ωρο είναι το σύμβολο της παρακμής, αλλά μπορεί να γίνει και η αφετηρία της αφύπνισης. Γιατί μέσα από την αδικία γεννιούνται οι αγώνες. Και κάθε φορά που ο Έλληνας σκύβει το κεφάλι, η ιστορία τον αναγκάζει να το σηκώσει ξανά. Τώρα είναι η ώρα. Για να υπερασπιστούμε την εργασία, την οικογένεια, το δικαίωμα να ζούμε με αξιοπρέπεια. Για να αποδείξουμε πως δεν υποτασσόμαστε. Γιατί το 13ωρο δεν είναι νόμος. Είναι πρόκληση. Και ο Λαός που δεν δέχεται να γίνει σκλάβος, είναι ήδη ελεύθερος.

Ανδρέας Γενιάς πρόεδρος του ΕΠΚ Ιερός Λόχος 

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ελεύθερη Ώρα την Κυριακή 19 Οκτωβρίου 2025