«Το χρονικό μιας άδικης και παράνομης κράτησης. Το χρονικό της φυλάκισης μου.»

Ο «Ιερός Λόχος 2012» συνεχίζει

να δίνει το βήμα για να ακουστεί η φωνή ΚΑΘΕ φυλακισμένου αγωνιστή.

Δημοσιεύουμε σήμερα το κείμενο του Σωτήρη Δεβελέκου:

(οι προηγούμενες δημοσιεύσεις μας εδώ)

 

Το χρονικό μιας άδικης και παράνομης κράτησης.

Το χρονικό της φυλάκισης μου. 

Ήταν αρχές Νοέμβρη του 2020, όταν πληροφορήθηκα πως εις βάρος μου εκκρεμούσε ένταλμα σύλληψης, χωρίς να γνωρίζω ούτε τον λόγο ούτε τις κατηγορίες.

Το μόνο που γνώριζα είναι πως  λίγες μέρες πριν είχε λήξει η γνωστή δίκη του αιώνα, μια δική παρωδία, η οποία καταδίκασε αθώους ανθρώπους με βάση το φρόνημα τους και τα συμφέροντα ενός παγκόσμιου συστήματος.

Γνωρίζοντας πόσο αδίστακτο και αισχρό είναι το υπάρχων καθεστώς, κατάλαβα πως έφτασε και η σειρά μου για να πληρώσω το τίμημα της αντίστασης.

Και έτσι λοιπόν έγινε...

Λίγες μέρες μετά, δυνάμεις της κρατικής ασφαλείας με συλλαμβάνουν, έξω από το σπίτι μου.

Με οδηγούν στην ΓΑΔΑ, στο τμήμα προστασίας του πολιτεύματος.

Αντί για φόβο για αυτό που επρόκειτο να έρθει νιώθω μεγάλη τιμή και δέος στο να είμαι εχθρός τους και ας ξέρω πως οι χειρότερες μέρες της ζωής μου, βρίσκονται προ των πυλών.

Παραλαμβάνω την δικογραφία, η οποία  αναφέρεται για ένα περιστατικό στον Πειραιά μεταξύ αναρχικών και εθνικιστών το 2018.

Απο το 2018 μέχρι το 2021 δεν με είχε καλέσει κάνεις για να απολογηθώ, τρία ολόκληρα χρόνια, διότι οι κατηγορίες ήταν σε βαθμό πλημμελήματος!

Έτσι λοιπόν την ίδια  ακριβώς μέρα όπου τελείωσε η μεγάλη δίκη των Εθνικιστών με μια αισχρή καταδικαστική απόφαση, την ίδια μέρα έγινε αναβάθμιση των κατηγοριών εναντίων μου! 

Ξανά τονίζω, τρία χρόνια μετά, την ίδια μέρα! 

Δηλαδή οι άνθρωποι το λένε χωρίς καμία ντροπή πλέον πως δεν κρατάνε ούτε τα προσχήματα! 

Οι κατηγορίες ήταν για έξι απόπειρες ανθρωποκτονίας, εμπρησμό με κίνδυνο των άνθρωπο και ένα κάρο κατηγορίες αβάσιμες, αστήριχτες και τουλάχιστον προκλητικές. Με μοναδικό στοιχείο εναντίων μου ένα τμήμα δάτυλικου αποτυπώματος σε κινητό αντικείμενο και δε σε κράνος μηχανής. Δηλαδή, εσύ που διαβάζεις το άρθρο, ακουμπάς ένα  κοινόχρηστο αντικείμενο κάπου,αυτό το αντικείμενο κάποιος το πετάει στον οποιοδήποτε χώρο ή άθελα ή με πρόθεση, οπότε εσύ είσαι ο ένοχος - ενοχή.

 Σαφώς και ο νόμος αυτό δεν το θεωρεί στοιχείο καν και σαφώς δεν περνάει κάποιος ενάμιση χρόνο στην φυλακή με την δικογραφία μου και με τα στοιχεία που υπήρχαν εις βάρος μου.

 Αν όμως είναι εθνικιστής και δε μπροστάρης, εκεί οι νόμοι και τα πράγματα αλλάζουν...

Προφυλακίστηκα με συνοπτικές διαδικασίες βέβαια, χωρίς να ακούσουν καν τι τους έλεγα, πως όλα τα στοιχεία έδειχναν πως είμαι αθώος και πως δεν επρόκειτο για πραγματικότητα τα όσα με κατηγορούν. Βέβαια αυτά τα ήξεραν καλύτερα από εμένα τα ανδρείκελα στα οποία έπρεπε να απολογηθώ αλλά αυτό που τους ενδιέφερε ήταν να εκτελέσουν την εντολή την οποία είχαν λάβει.

Να βρεθεί και ο Δεβελέκος πίσω από τα σίδερα μαζί με τους υπόλοιπους!

Βρέθηκα στις φυλακές της Πάτρας και σε τρεις ημέρες η Ε.Ο.Μ με οδήγησε στις φυλακές υψίστης ασφαλείας, τύπου Γ' στο Δομοκό, κάτι που απαγορεύετε ρητά από τον νόμο για προφυλακισθέντα.

Βέβαια ξανά τονίζω πως δεν πέρασα όσα πέρασα γιατί ήμουν ληστής, έμπορος ναρκωτικών ή όπλων, φονιάς ή ένας ακόμα εγκληματίας του κοινού ποινικού δικαίου.

Όσα πέρασα εγώ και πολλοί ακόμα εθνικιστές τα περάσαμε για τα πιστεύω μας και την απειλή που ένιωσε το καθεστώς απέναντι μας.

Η αλήθεια είναι πως είμαστε οι τελευταίοι πολιτικοί κρατούμενοι στην ιστορίας της Ελλάδας και αυτό είναι ένα παράσημο ανδρείας, το οποίο βρίσκεται στην ψυχή μας και δεν το φέρει ο καθένας.

Ενάμιση χρόνο όμηρος του καθεστώτος, συνθήκες απάνθρωπες και τριτοκοσμικές τουλάχιστον και ένα περιβάλλον το οποίο μπορούσε να λυγίσει τους ποιο σκληρούς εγκληματίες.

Τι δουλειά έχουμε εμείς εδώ;

Τι κάναμε για να περνάμε κάτι τέτοιο; 

Τι αξία έχει η ζωή άραγε χωρίς την ελευθερία;

Τι αξία έχει η ελευθερία αν δεν πολεμάς για αυτήν και την ζωή;

Θα μάθει ποτέ ο κόσμος τι κάναμε πραγματικά και πόσα περάσαμε για την Ελλάδα και τον Λαό μας;

Θα υπάρξει δικαίωση ποτέ όσο ζούμε;

Ερωτήματα που σε κρατούσαν ελεύθερο και υγιή πνευματικά, ανάμεσα στην σκουριά του σιδήρου και του τοξικού περιβάλλοντος στο οποίο βρισκόσουν αναγκαστικά.

Έτσι λοιπόν μετά από ενάμιση χρόνο στα κελιά της Τιμής και μετά το πέρας πολλών δικαστικών αναβολών, χωρίς καμία δικιά μου υπαιτιότητα, ήρθε η ώρα της δικής μου.

Μία δίκη με οργανωμένους αναρχοαρίστερους ψευδομάρτηρες και βέβαια απέναντι σε δικηγόρους πολιτικής αγωγής με το ίδιο φρόνημα και τις ίδιες σιχαμένες και απάνθρωπες τακτικές.

Αυτοί λοιπόν που δεν δέχονται την αστυνομία,τους νόμους, τους εισαγγελείς και τις δικαστικές αρχές, την αστική δικαιοσύνη και γενικότερα το κράτος πήγαν να κλαφτούν σε όλους αυτούς τους φορείς για ακόμη μια φορά, λέγοντας ακραία ψεύδη και συκοφαντίες με μοναδικό σκοπό την φυλάκιση μου και κατ επέκταση την καταστροφή της ζωής μου. 

Η τακτική αυτή βέβαια χρησιμοποιείται συνεχώς από τα συγκεκριμένα άτομα και ήταν δεδομένο πως θα έκαναν τα ίδια και χειρότερα σε μένα λόγω της ιδιαίτερης αδυναμίας που τρέφουν προς το πρόσωπο μου εδώ και δεκαετίες. 

Και έτσι έγινε, το ψέμα και το κλάμα πήγε σύννεφο αλλά το αποτέλεσμα ήταν να γελάει μαζί τους μια ολόκληρη δικαστική αίθουσα. 

Κανένα από τα θύματα δεν μπόρεσε δε να φέρει στην έδρα ένα χαρτί γιατρού διότι όλοι τους βρίσκονταν σε κατάσταση ψυχικής αναταραχής και πίεσης, όπως και κανένα από τα φερόμενα θύματα δεν νοσηλεύτηκε πουθενά.

 Κανένα από τα θύματα δεν με αναγνώρισε ενώ είχαν ομολογήσει πως άπαντες με γνώριζαν.

Και όμως πέρασα ενάμιση χρόνο κρατούμενος σε φυλακές υψίστης ασφαλείας χωρίς κανένα στοιχείο και χωρίς να έχω δικαστεί καν...

Αυτό είναι το τίμημα των Ιδεών μας. 

Υπήρξε όμως μια ομολογία ενός μαρτυρά η οποία ήταν πάρα πολύ σημαντική και υπάρχει στα πρακτικά της διαδικασίας και εδώ χρειάζεται όσοι διαβάζετε το συγκεκριμένο άρθρο να δώσετε προσοχή.

Ένας από τους αστείους αυτούς μάρτυρες ισχυριζόταν πως είχε χτυπηθεί με σουβλί και δεν έπαθε τίποτα.

Σε ερώτηση της έδρας πως αυτό είναι δυνατό ομολόγησε χαρακτηριστικά πως ο ανακριτής του είπε να το πει.

Ναι, καλά διαβάσατε, ο ανακριτής υπαγόρευσε σε μαρτυρά στο στάδιο της προανακριτικής διαδικασίας το τι θα πει!

Και στο σημείο αυτό, προκαλώ οποιονδήποτε δεν το πιστεύει να του δώσω τα πρακτικά της δικής.

Η έδρα και οι ένορκοι κατάλαβαν την αθωότητα μου και την γελοιότητα των αντιπάλων μου.

Φέρω όμως περήφανα την ταμπέλα του Εθνικιστή που ουδέποτε απαρνήθηκα. 

Και επίσης ήμουν ενάμιση χρόνο κρατούμενος, οπότε σε περίπτωση αθώωσης θα έπρεπε να αποζημιωθώ.

Το αποτέλεσμα ήταν μια πάρα πολύ χαμηλή ποινή, μια ποινή της τάξεως παράβασης του Κ.Ο.Κ και έστω με αυτόν τον τρόπο μπορώ σήμερα να βρίσκομαι Ελεύθερος και ανάμεσα σας.

Η δικαστική μάχη δεν ήταν εύκολη βέβαια.

Εγώ σε προσωπικό επίπεδο ήμουν άριστος διότι δεν έκανα κάτι άλλο πέραν του να πω την Αλήθεια και να μην έχω μέσα μου ίχνος φόβου απέναντι στους νέο-μπολσεβίκους, τις ύπουλες τακτικές τους και τα τάγματα εφόδου που είχαν μαζέψει.

Θέλω όμως να ευχαριστήσω μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου τους δύο συνηγόρους που με υπερασπίστηκαν μέχρι τέλους με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Την Vaso Pandazi και τον Dimitris Gavelas, οι οποίοι έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό και πιθανότατα χωρίς αυτούς να μην έγραφα αυτό το άρθρο τώρα αλλά να ήμουν ακόμη τρόφιμος στις φυλακές Δομοκού.

Θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους σταθήκατε δίπλα μου, από φίλους, συναγωνιστές μέχρι και απλούς γνωστούς, ο καθένας με τον τρόπο που μπορούσε και θέλω να δηλώσω πως όσα εμπόδια και αν βρίσκει το Καλό και η Αλήθεια, στο τέλος πάντα Νικούν. 

Ό,ΤΙ ΔΕΝ ΜΕ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΜΕ ΚΑΝΕΙ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΟ!

Ο Αγώνας για μια Ελεύθερη Ελλάδα συνεχίζεται...