Η θέση της γυναίκας σε μια εθνικιστική κοινωνία.

Η θέση της γυναίκας σε μια εθνικιστική κοινωνία, ίσως είναι παρεξηγημένη στις μέρες μας.
Πολλοί θεωρούν, ότι μια τέτοια κοινωνία υποτιμάει την γυναικεία ύπαρξη και την θεωρεί κατώτερη από τον άνδρα. Η πραγματικότητα βέβαια είναι διαφορετική καθώς ο σεβασμός απέναντι στον σημαντικό ρόλο της γυναίκας μέσα σε μια τέτοια κοινωνία, την καθιστά πρόσωπο άξιο. Η ιδέα που επικρατεί περί της ισότητας άνδρα-γυναίκας εν όψει της σημερινής εξισωτικής εποχής μας που την έχουν βαφτίσει «φεμινισμό», πρόκειται για μια ουτοπία. Η γυναίκα στην εθνικιστική κοινωνία είναι ισόνομη με τον άνδρα, αλλά όχι ίση. Η σχέση των δύο φύλλων είναι αμφίδρομη και έγγυται στην αλληλοσυμπλήρωση και όχι στον ανταγωνισμό. Στις μέρες μας, εν όψει της δημοκρατίας και της υποτιθέμενης απελευθέρωσης της γυναικείας φύσης, έχει αποπροσανατολιστεί από τον πραγματικό της ρόλο η γυναίκα.

Τα σημερινά πρότυπα εκπόρνευσης, έχουν απαξιώσει τις μέγιστες αξίες της, αξίες όπως της μητρότητας, της συζύγου κλπ.
Αν κοιτάξουμε στο παρελθόν, από την Αρχαία Σπάρτη μέχρι και τις ηρωίδες του 1821, από τις δασκάλισσες του Μακεδονικού Αγώνα μέχρι και τις Ηπειρώτισσες του 1940 και τις θαρραλέες γυναίκες της ΕΟΚΑ, όλες και η καθεμία ξεχωριστά αποτελούν λαμπρά παραδείγματα, σηματοδοτώντας με τη παρουσία τους και τη προσφορά τους τις αξίες της Ελληνίδας ως μητέρα, ως συντρόφου και ως συμπολεμίστριας.

Η ιδέα του εθνικισμού δε συνεπάγεται με τη δημιουργία μιας κοινω- νίας που αποκλειστικά θα διοικείται από άνδρες αλλά αντίθετα θα μοιράζει τα καθήκοντα του Έθνους της στο σύνολο του πληθυσμού.

Λέξεις που χαρακτηρίζουν τον παραπάνω θεσμό είναι, το «Έθνος», η «Τιμή» και το «Καθήκον». Η λέξη «Έθνος» και η συνέχισή του, συνεπάγεται άμεσα με το μέγιστο καθήκον της γυναίκας, την ευγονία. Η λέξη «Τιμή» συνεπάγεται με τις υπηρεσίες και τις υποχρεώσεις, απέναντι στο Έθνος. Και είναι αδύνατον να διατηρηθεί αυτό αν ο άνδρας αρνηθεί τη φυσική ροπή της αξιοκρατίας, αρνούμενος σε κάποιον να υπηρετήσει το Έθνος και πέρα από τα καθήκοντα της φύσης του με τη προϋπόθεση πάντα ότι μπορεί να το κάνει. Και τέλος το «Καθήκον», είναι αυτό που καταρρίπτει κάθε είδος φεμινισμού, γιατί το πρότυπο καθήκον που πράττει κάποιος για το Έθνος του, είναι αυτό που έχει ορίσει η φύση, δηλαδή η τεκνοποιία και βέβαια η σωστή διαπαιδαγώγηση των τέκνων.

Η εθνικιστική ιδέα βλέπει τον άνδρα και τη γυναίκα ως ισάξιους κομιστές του μέλλοντος μιας κοινωνίας, όμως με τη προϋπόθεση ότι ο καθένας θα πρέπει πρώτα να εκπληρώσει πλήρως τα καθήκοντά του που αρμόζουν στη φύση του. Η γυναίκα πέρα από την φροντίδα των παιδιών της, θα πρέπει πρώτα να προσδίδει τη βοήθειά της και ως «μητέρα του Έθνους», όπως κατά το παρελθόν με υπερηφάνεια έπραξαν οι γυναίκες του τόπου μας.

Το βαθύτερο κάλεσμα που έχουμε εμείς οι γυναίκες είναι η μητρότητα. Στις μέρες μας το βαθύτερο αυτό νόημα ληστεύθηκε και έχει μειωθεί σε κάτι επιφανειακό, σε κάτι που αντιμετωπίζεται ακόμα και σαν βάρος και ίσως σε κάποιες περιπτώσεις και σαν απαξίωση. Αντί ένα μωρό να έρχεται στο κόσμο και να αντιμετωπίζεται ως τη βαθύτερη επιβεβαίωση της γυναίκας και της ζωής, αντιμετωπίζεται σαν βάρος, σαν μια θυσία από τη μεριά της γυναίκας.
Σαν αποτέλεσμα ενός αδύναμου μυαλού και σαν απόδραση από τα μεγάλα γεγονότα παρά όπως πραγματικά θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται, σαν ένας σύνδεσμος με τον Θεό, ως τον δημιουργό όλης της ζωής, μπροστά στο οποίο θα έπρεπε να υποκλινόμαστε.

Πολλές γυναίκες είναι μητέρες μόνο επιφανειακά, δεν υποτάσσουν τους εαυτούς τους στο νόμο της φύσης που βλέπει την έλευση ενός παιδιού σαν απάντηση της στην κοινωνία και σαν συμβολή της στο δικαίωμα του λαού της να επιβιώσει.
 Υποχθόνιες δυνάμεις, υπό τον μαρξισμού και του νεοταξισμού, έχουν μετατρέψει το κάλεσμα της μητρότητας σε «δουλεία μητρότητα» αφήνοντας παιδιά χωρίς ψυχή,ευτυχία και δύναμη.

Σε μια εθνικιστική κοινωνία όλοι ξέρουν ότι η γυναίκα κατ’ επέκταση είναι ο αποφασιστικός παράγοντας για τον βαθμό τελειότητας των παιδιών που η ίδια γεννάει. Εκείνη είναι οδηγός για τη βιοψυχική δόμηση και ικανότητές του. Η γυναίκα των εθνικιστικών μας χαρακτηριστικών, αποθηκεύει, προστατεύει, πολλαπλασιάζει.

Η μεγαλύτερη ενέργεια της γυναίκας ως προς τη κοινότητα της και το λαό της είναι τα παιδιά της. Βέβαια, ακόμα και η κυοφορία και η γονιμότητα δεν είναι οι καθοριστικοί παράγοντες για το ότι μια γυναίκα μπορεί να γίνει μητέρα. Η ομορφιά και η ικανότητα, η υγεία και η καλή οικογένεια των γυναικών σε μια εθνικιστική κοινωνία είναι θετικές ενδείξεις για το ιδανικό πορτραίτο της μέλλουσας μητέρας που θα πρέπει να γεννήσει παιδιά άξια προγόνων. Οι γυναίκες που γίνονται μητέρες θα πρέπει να είναι αληθινά αξιόλογες, να εγγυώνται παιδιά άξια και ικανά να συνεχίσουν, να υπερασπιστούν και να τελειώσουν τα έργα των προγόνων τους. Και οι αληθινά αξιόλογες γυναίκες μαθαίνουν να πληρούν την υπέρτατη αποστολή που τους ανέθεσε η φύση : Άξιες μητέρες και σύζυγοι για άξιους συζύγους και καλύτερα παιδιά.

Στην εθνικιστική κοινωνία, η γυναίκα και ο άνδρας δεν είναι ίσοι, είναι διαφορετικοί έχοντας ο καθένας το δικό του ρόλο στην οικογένεια και κατ’ επέκταση στη κοινωνία.
Ερχόμαστε για να συμπληρώνουμε τις ατέλειες και τις ελλείψεις του άλλου.
Λειτουργούμε συντροφικά ως ένας για το καλό του συνόλου.
Δεν υπάρχει στη σχέση ανώτερος ή κατώτερος ή ίσος.
Ενώνουμε τις δυνάμεις μας με απώτερο σκοπό ένα καλύτερο αύριο για τα παιδιά μας, τη πατρίδα μας, το Έθνος μας.

Μια εθνικιστική κοινωνία θέλει γυναίκες υπερήφανες, με προσωπικότητα, περήφανες για τη μέγιστη ευλογία που τους χάρισε η φύση να γίνονται μητέρες, γυναίκες σεβόμενες τον εαυτό τους χωρίς να παρασύρονται από φτηνές ιδέες της σύγχρονης εποχής που ξεφτιλίζουν την υπόστασή τους.
Άρθρο της Λακεδαιμονίας που δημοσιεύθηκε στον "Ο Ιερολοχίτης" Μαρτίου-Απριλίου 2019