Τα Οχυρά του Μεγαλείου – Η Ηρωική Άμυνα των Ελλήνων στις 6 Απριλίου 1941.

 

Στις 6 Απριλίου 1941, η αυγή βρήκε την Ελλάδα να δέχεται απροειδοποίητη επίθεση από τις γερμανικές δυνάμεις. Ο Άξονας, απειλούμενος από την ελληνική νίκη στην Αλβανία, αποφάσισε να καθυποτάξει το φρόνημα ενός λαού που είχε ήδη πει το πρώτο και μέγα ΟΧΙ. Όμως εκεί, στα απόρθητα Οχυρά της Γραμμής Μεταξά, ο Ελληνισμός έμελλε να στήσει ένα νέο έπος.

Η Γραμμή Μεταξά – ένα δίκτυο 21 οχυρών κατά μήκος των ελληνοβουλγαρικών συνόρων, φτιαγμένα από μπετόν και ατσάλι, αλλά κυρίως από ελληνική ψυχή. Εκεί στάθηκαν μόλις 70.000 Έλληνες φαντάροι και αξιωματικοί, απέναντι σε πάνω από 600.000 Γερμανούς, εξοπλισμένους με τα πλέον σύγχρονα μέσα πολέμου: αεροπορία, πυροβολικό, τεθωρακισμένα.

Κι όμως, η φλόγα του Έλληνα μαχητή έκαψε κάθε αριθμητική υπεροχή. Οι μάχες που δόθηκαν είναι σήμερα σχολεία ηρωισμού για ολόκληρο τον κόσμο.

Οχυρό Ρούπελ – Το σύμβολο της αλύγιστης αντίστασης

Το Ρούπελ πολιορκήθηκε από χιλιάδες Γερμανούς. Δέχτηκε σφοδρότατο βομβαρδισμό επί ώρες. Τα γερμανικά Στούκας το έπληξαν αδιάκοπα. Κι όμως, οι υπερασπιστές του δεν λύγισαν.
Όταν Γερμανοί απεσταλμένοι πρότειναν συνθηκολόγηση, ο Διοικητής του Ρούπελ, Ταγματάρχης Γεώργιος Δουράτσος, απάντησε με τα αθάνατα λόγια:
«Τα οχυρά δεν παραδίδονται, καταλαμβάνονται!»

Οχυρό Λίσσε – Ηρωισμός μέχρις εσχάτων

Στο οχυρό Λίσσε, ο Αντισυνταγματάρχης Χαράλαμπος Καμπάνης και οι άνδρες του κράτησαν τις θέσεις τους επί τρεις ημέρες, με ελλιπή μέσα, σχεδόν χωρίς νερό και επικοινωνίες. Πολεμούσαν μέσα σε σκοτεινούς διαδρόμους, πλημμυρισμένους με καπνό και αίμα. Δεν εγκατέλειψαν. Δεν λύγισαν. Όταν τελικά ήρθε διαταγή παράδοσης (λόγω γενικής κατάρρευσης του μετώπου), οι Γερμανοί τούς απέδωσαν τιμές!

Οχυρό Περιθώρι – Θυσία για την τιμή

Σε αυτό το μικρό αλλά ηρωικό οχυρό, οι υπερασπιστές του πολέμησαν σώμα με σώμα με τους Γερμανούς, οι οποίοι τελικά εισέβαλαν μόνο με απώλειες και με τη βοήθεια φλογοβόλων. Ένας αξιωματικός, ο Υπολοχαγός Μήττας, πολέμησε μόνος του μέσα σε έναν διάδρομο επί 20 λεπτά, κρατώντας τους εχθρούς σε απόσταση με χειροβομβίδες. Έπεσε μαχόμενος, αλλά κράτησε το οχυρό ως το τέλος.

Τιμή και Αναγνώριση από τον Εχθρό

Όταν μετά από τρεις ημέρες σκληρών μαχών η Αθήνα κατελήφθη και δόθηκε διαταγή κατάπαυσης πυρός, οι Γερμανοί μπήκαν στα οχυρά. Δεν βρήκαν νικητές – βρήκαν τιτάνες. Χαρακτηριστική είναι η αναφορά του Γερμανού Στρατηγού Φον Λιστ, που είπε:
«Αν είχα τέτοιους στρατιώτες, θα κατακτούσα ολόκληρο τον κόσμο!»

Σήμερα, υποκλινόμαστε.

Στους λίγους που έγιναν πολλοί με την ψυχή τους. Στους ανώνυμους ήρωες που έγραψαν ιστορία κάτω από τη γη, με τη λάμψη της τιμής να τους φωτίζει. Στους αξιωματικούς που έδωσαν διαταγές με το παράδειγμά τους και όχι μόνο με τα λόγια.

Τα Οχυρά Μεταξά δεν ήταν απλώς στρατιωτικές εγκαταστάσεις. Ήταν οι νέες Θερμοπύλες. Και οι υπερασπιστές τους ήταν οι νέοι Λεωνίδες.

Η Ελλάδα τούς χρωστά. Κι εμείς δεν ξεχνάμε.

Μαρτυρίες Ηρώων των Οχυρών Μεταξά

1. Ανθυπολοχαγός Παναγιώτης Σιδέρης – Οχυρό Ρούπελ

«Ήταν 5 το πρωί όταν άρχισε ο βομβαρδισμός. Τα σπλάχνα της γης έτρεμαν. Ο καπνός μας έπνιγε, αλλά δεν τολμούσε κανείς να κάνει πίσω. Κρατούσαμε τη σημαία της Ελλάδας μέσα στο καταφύγιο και τη φιλούσαμε πριν βγούμε για να πολεμήσουμε. Δεν μας ενδιέφερε αν θα πεθάνουμε, μόνο να μην περάσουν.»

2. Στρατιώτης Στέργιος Μπαρμπαρούσης – Οχυρό Ιστίμπεη

«Οι Γερμανοί μας φώναζαν με ντουντούκες να παραδοθούμε. Είχαν πετάξει προκηρύξεις. Γελάσαμε. Ο λοχαγός μας απάντησε με βολή πυροβόλου. ‘Η Ελλάδα δεν προσκυνά’, φώναξε. Και έτσι συνεχίσαμε. Πέντε μέρες, με λίγο νερό, χωρίς φως, αλλά με καρδιά φλεγόμενη.»

3. Υπολοχαγός Νικόλαος Καραχάλιος – Οχυρό Καρατάς

«Την ώρα της επίθεσης, μέσα στους καπνούς, μου φώναξε ένας στρατιώτης: ‘Κύριε Υπολοχαγέ, θα τους κρατήσουμε;’ Του απάντησα: ‘Δεν κρατάμε αυτούς, κρατάμε την Ελλάδα! Και η Ελλάδα δεν πέφτει!’ Πολεμήσαμε μέχρι που λιποθυμήσαμε από την εξάντληση. Και όμως, κρατήσαμε.»

4. Διοικητής Οχυρού Παλιουριώνες – Ταγματάρχης Βασίλειος Μπράβος

«Οι άντρες μου πολεμούσαν σαν λιοντάρια. Τους έβλεπα μέσα στους διαδρόμους, λερωμένοι με αίμα και καπνιά, αλλά με μάτια που έλαμπαν. Είχαν στο βλέμμα τους την Ιστορία. Ορκίστηκαν να μη δώσουν ούτε μία σπιθαμή. Δεν μου χρειάζονταν διαταγές – ήξεραν όλοι το καθήκον τους. Δεν πολεμούσαμε μόνο για τη νίκη. Πολεμούσαμε για την ψυχή της Ελλάδας.»

5. Μαχητής από το Οχυρό Περιθώρι (Ανώνυμος, από μεταγενέστερη αφήγηση)

«Στο τέλος, είχαμε μόνο δύο χειροβομβίδες και ένα πολυβόλο που είχε υπερθερμανθεί. Ξέραμε ότι δεν θα αντέχαμε άλλο. Κάποιος τραγουδούσε τον εθνικό ύμνο και τον ακούγαμε μέσα στον θάλαμο. Δεν ήταν φόβος αυτό που νιώθαμε – ήταν αγάπη. Αγάπη για ό,τι πίσω αφήναμε. Αγάπη για την πατρίδα.»

Οι μαρτυρίες αυτές δεν είναι απλά αφηγήσεις· είναι όρκοι πίστης που κατατέθηκαν στην Ιστορία. Είναι ζωντανά παραδείγματα του τι μπορεί να κάνει ο Ελληνικός Λαός όταν πολεμά για το δίκαιο και το φως.

Δύο Ήρωες, Μία Σημαία – Δημήτριος Ίτσιος και Γεώργιος Δουράτσος.

Στο Ρούπελ της δόξας, εκεί όπου η πέτρα έγινε ψυχή και ο χάλυβας υποκλίθηκε στον Έλληνα φαντάρο, γράφτηκαν ιστορίες ανδρείας που μοιάζουν με αρχαίο έπος. Στην πρώτη γραμμή, δύο ονόματα χαράχτηκαν ανεξίτηλα: ο Λοχίας Δημήτριος Ίτσιος και ο Διοικητής Γεώργιος Δουράτσος.

Δημήτριος Ίτσιος – Ο Λοχίας με το Πολυβόλο

Ο Δημήτριος Ίτσιος, από την Ιερισσό Χαλκιδικής, ήταν ένας απλός λοχίας της Ελληνικής Στρατιωτικής Δύναμης, τοποθετημένος στο φυλάκιο Π8 του Ρούπελ. Εκεί, μόνος με το πολυβόλο του και λίγους συντρόφους, κατάφερε να συγκρατήσει για ώρες την προέλαση των Γερμανών μέσα από ένα στενό φαράγγι.Καθώς τα πυρομαχικά τελείωσαν και το φυλάκιο κυκλώθηκε, οι Γερμανοί τον συνέλαβαν. Εντυπωσιασμένοι από την αντίστασή του, του υποσχέθηκαν ότι θα τον σεβαστούν. Όμως, λίγες ώρες αργότερα, τον εκτέλεσαν εν ψυχρώ, πιθανότατα με διαταγή ανώτατου αξιωματικού, για παραδειγματισμό. Η θυσία του έγινε σύμβολο της αυταπάρνησης.Ο Ίτσιος δεν έπεσε – αναστήθηκε στα μάτια της Ιστορίας.

Ταγματάρχης Γεώργιος Δουράτσος – Ο Αξιωματικός της Τιμής

Ο Γεώργιος Δουράτσος, διοικητής του Οχυρού Ρούπελ, έγινε γνωστός για τη λιτή, αλλά αθάνατη απάντηση στους Γερμανούς όταν του ζήτησαν να παραδοθεί:

"Τα οχυρά δεν παραδίδονται – καταλαμβάνονται!"

Μια φράση που ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο, σύμβολο του ακλόνητου ελληνικού φρονήματος. Ο Δουράτσος, ψύχραιμος και αποφασισμένος, διοίκησε με τέτοιο κύρος και στρατιωτική ακρίβεια που ακόμη και οι αντίπαλοί του τον σεβάστηκαν. Όταν τελικά δόθηκε διαταγή από την Αθήνα για παράδοση, οι Γερμανοί τού απέδωσαν τιμές. Αντί να μπει αιχμάλωτος, εισήλθε με τη στολή του, κρατώντας το σπαθί του, με τον γερμανό διοικητή να υποκλίνεται μπροστά του.

Δύο μορφές, ένας κοινός σκοπός

Ο Ίτσιος με το πολυβόλο του και ο Δουράτσος με τη στρατιωτική του στάση, εκπροσώπησαν δύο πρόσωπα της ίδιας ελληνικής ψυχής: του απλού στρατιώτη και του ηγέτη. Δεν πολέμησαν μόνο με όπλα – πολέμησαν με τιμή, πίστη και περηφάνια.

Και οι δυο τους απέδειξαν πως η πατρίδα δεν χρειάζεται αριθμούς για να νικήσει – χρειάζεται Ψυχές με φλόγα και άξιο Ηγέτη όπως ήταν ο Ιωάννης Μεταξάς για να τους εμπνεύσει.

Κλείνουμε το αφιέρωμα μας με την ιστορική ομιλία του Πατέρα της Νίκης Ιωάννη Μεταξά προς τους δημοσιογράφους την 30η Οκτωβρίου 1940, που εξηγεί γιατί η Ελλάς δεν μπορούσε να ανήκει στην συμμαχία του Άξονας και προβλέπει ότι η Γερμανία δεν μπορεί να νικήσει αυτόν τον πόλεμο!

Ανακοίνωσις του Πρωθυπουργού Ι. Μεταξά προς τους ιδιοκτήτας και αρχισυντάκτας του Αθηναϊκού Τύπου εις το Γενικόν Στρατηγείον (ξενοδοχείον "Μεγάλη Βρεταννία) εις τας 30 Οκτωβρίου 1940

Κύριοι,

Έχω λογοκρισίαν και ημπορώ να σας υποχρεώσω να γράφετε μόνον ό,τι θέλω. Aυτήν την ώραν όμως δεν θέλω μόνον την πέννα σας. Θέλω και την ψυχήν σας. Γι' αυτό σας εκάλεσα σήμερα για να σας μιλήσω με χαρτιά ανοιχτά. Θα σας ειπώ τα πάντα. Θα σας ειπώ ακόμη και τα μεγάλα μου πολιτικά μυστικά. Θέλω vα ξέρετε και σεις όλα τα σχετικά με την εθνικήν μας περιπέτεια ώστε να γράφετε, όχι συμμορφούμενοι προς τας οδηγίας μου, αλλά εμπνεόμενοι εις την προσωπική σας πίστιν από την γνώσιν των πραγμάτων.

Σας απαγορεύω να ανακοινώσητε σχετικά το παραμικρόν σ' οποιονδήποτε. Απολύτως και γιά οιονδήποτε λόγον. Κάθε παράβασις αυτής της εντολής μου θα έχη δια τον υπεύθυνον -και να είσθε βέβαιοι ότι θα ευρεθή ο υπεύθυνος- τας συνεπείας τας οποίας πρέπει να έχη σε πόλεμο ζωής ή θανάτου του Έθνους η προδοσία ενός μεγάλου μυστικού, έστω και αυτό αν έγινε από αφέλεια, χωρίς την παραμικρή κακή πρόθεσι. Φυσικά έχω τον λόγον σας... 

Mη νομίσητε ότι η απόφασις του ΟΧΙ πάρθηκε έτσι, σε μια στιγμή. Μην φαντασθήτε ότι εμπήκαμε στον πόλεμο αιφνιδιαστικά. Ή ότι δεν έγινε παν ό,τι επετρέπετο και μπορούσε να γίνει δια να τον αποφύγωμε. Από την εποχήν της καταλήψεως της Αλβανίας το Πάσχα πέρυσι το πράγμα άρχισε να φαίνεται. Από τον περασμένο Μάιο είπα καθαρά στον κ. Γκράτσι ότι αν προσεβαλλόμεθα εις τα εθνικά κυριαρχικά μας δικαιώματα, θα ανθιστάμεθα αντί πάσης θυσίας και δι' όλων των μέσων. 

Συγχρόνως όμως μου ήρχοντο από την Ρώμην, από την Βουδαπέστην, από τα Τίρανα, από παντού πληροφορίαι αντίθετοι .

Εις τας 15 Αυγούστου έγινεν ο τορπιλλισμός της ΕΛΛΗΣ. Γνωρίζετε ότι από την πρώτην στιγμήν διεπιστώθη ότι το έγκλημα ήτο Ιταλικόν. Εν τούτοις δεν επετρέψαμεν να γνωσθή ότι είχομεν και τας υλικάς πλέον αποδείξεις περί της εθνικότητος του εγκληματίου . Συγχρόνως όμως διέταξα τα αντιτορπιλικά τα οποία συνώδευον τα πλοία που μετέφερον τους προσκηνητάς από την Τήνον μετά το έγκλημα, άν προσβληθούν από αεροπλάνα ή οπωσδήποτε άλλως να κάμουν αμέσως χρήσιν των όπλων των. Θα σας αποκαλύψω τώρα, ότι τότε διέταξα να βολιδοσκοπηθή καταλλήλως το Βερολίνον. Μου διεμηνύθη εκ μέρους τον Χίτλερ, η σύστασις να αποφύγω οιονδήποτε μέτρον δυνάμενον να θεωρηθή από την Ιταλίαν πρόκλησις. Έκαμα το πάν δια να μη μπορούν οι Ιταλοί να εμφανισθούν ως δυνάμενοι να έχουν όχι αφορμάς ευλόγους, αλλ' ούτε ευλογοφανές παράπονον εκ μέρους μας, αν και από την πρώτην στιγμήν αντελήφθην τι πράγματι εσήμαινεν η όλως αόριστος σύστασις του Βερολίνου. Σεις καλύτερον παντος άλλου γνωρίζετε ότι έκαμα το πάν δια να μη δώσωμεν αφορμήν εμφανίσεως της Ιταλίας ως δυναμένης να έχη ευλογοφανείς καν αφορμάς αιτιάσεων. 

Λόγω του επαγγέλματός σας έχετε παρακολουθήσει εις όλες τις λεπτομέρειες την ιστορίαν των ατελειώτων ιταλικών προκλήσεων δημοσιογραφικών και άλλων, αλλά και την χριστιανικήν υπομονήν την οποίαν ετηρίσαμεν, προσποιούμενοι ότι δεν τις καταλαβαίνουμε, περιοριζόμενοι μόνον σε δημοσιογραφικάς ανασκευάς των ιταλικώνεναντίον μας κατηγοριών .

Ομολογώ ότι εμπρός εις την φοβεράν ευθύνην της αναμίξεως της Ελλάδος εις τέτοιον μάλιστα πόλεμον, έκρινα πώς καθήκον μου ήτο να δω εάν θα ήτο δυνατόν να προφυλάξω τοv τόπον από αυτόν έστω και δια παντός τρόπου, ο οποίος όμως θα συμβιβάζετο με τα γενικώτερα συμφέροντα του Έθνους. Εις σχετικάς βολιδοσκοπήσεις προς την κατευθυνσιν τον Άξονος μου έδόθη να εννοήσω σαφώς ότι μόνη λύσις θα μπορουσε να είναι μία εκουσία προσχώρησιν της Ελλάδος εις την "Νέαν Τάξιν" . Προσχώρησις που θα εγένετο όλως ευχαρίστως δεκτή από τον Χίτλερ "ως εραστήν του Ελληνικού πνεύματος".

Συγχρόνως όμως μου εδόθη να εννοήσω ότι η ένταξις εις την Νέαν Τάξιν προϋποθέτει προκαταρκτικήν άρσιν όλων των παλαιών διαφορών με τους γείτονάς μας, και ναι μεν αυτό θα συνεπήγετο φυσικά θυσίας τινάς δια την Ελλάδα, αλλά αι θυσίαι θα έπρεπε να θεωρηθούν απολύτως "ασήμαντοι" εμπρός εις τα "οικονομικά και άλλα πλεονεκτήματα" τα οποία θα είχεν δια την Ελλάδα ή Νέα Τάξις εις την Ευρώπην και εις την Βαλκανικήν. Φυσικά με πάσαν περίσκεψιν και ανεπισήμως επεδίωξα δι' όλων των μέσων να κατατοπισθώ συγκεκριμένως ποίαι θα ήσαν αι θυσίαι αυταί, με τας οποίας η Ελλάς θα έπρεπε να πληρώση την ατίμωσιν της εξ ιδίας θελήσεως προσφοράς της να υπαχθή υπό την Νέαν Τάξιν.

Με καταφανή προσπάθειαν αποφυγής σαφούς καθορισμού μου εδόθη να καταλάβω ότι η προς τους Έλληνας στοργή του Χίτλερ ήτο οι εγγυήσεις oτι αι θυσίαι αυταί θα περιορίζοντο "εις το ελάχιστον δυνατόν". Όταν επέμεινα να κατατοπισθώ, πόσον επί τέλους θα μπορουσε να είναι αύτο το έλάχιστον τελικώς, μάς εδόθη να καταλάβωμεν ότι τούτο συνίστατο εις μερικάς ικανοποιήσεις προς την Ιταλίαν δυτικώς μέχρι Πρεβέζης, ίσως και προς την Βουλγαρίαν ανατολικώς μέχρι Δεδεαγάτς . Δηλαδή θα έπρεπε δια να αποφύγωμεν τov πόλεμον, να γίνωμεν εθελονταί δούλοι και να πληρώσωμεν αυτήν την τιμήν... με το άπλωμα του δεξιού χεριού της Ελλάδος προς ακρωτηριασμόν από την Ιταλίαν και του αριστερού προς ακρωτηριασμόν από την Βουλγαρίαν. 

Φυσικά δεν ήτo δύσκολον να προβλέψη κανείς ότι εις μίαν τοιαύτην περίπτωσιν οι Άγγλοι θα έκοβαν και αυτοί τα πόδια της Ελλάδος. Και με το δίκαιόν των.Κυρίαρχοι πάντοτε της θαλάσσης δεν θα παρέλειπον, υπερασπίζοντες πλέον τον εαυτόν των, έπειτα από μίαν τοιαύτην αυτοδούλωσιν της Ελλάδος εις τους εχθρούς των να καταλάβουν την Κρήτην και τας άλλας νήσους μας τουλάχιστον.

Το συμπέρασμα αυτό δεν προέκυψεν μόνον από την πλέον απλήν λογικήν, άλλά και από ασφαλείς και βεβαίας πληροφορίας εξ Αιγύπτου, καθ' ας ειχεν ήδη προμελετηθή και αντιμετωπισθή ή ενέργεια που θα έπρεπε να γίνη ως φυσικόν επακόλουθον πάσης τυχόv εκουσίας ή ακουσίας συνεργασίας της Ελλάδος με τον Άξονα, εις τας ελληνικάς νήσους και προς παρεμπόδισιν εν περιπτώσει της δυνατότητος δια τόν Άξονα να τας χρησιμοποιήση.

Δεν δύναμαι αφ' ετέρου να μη παραδεχθώ ότι εις μίαν τοιαύτην περίπτωσιν το δίκαιον δεν θα ευρίσκετο με το μέρος της Κυβερνήσεως των Αθηνών και να μην αναγνωρίσω, ότι όταν ένας λαός, όπως ο αγγλικός, αμύνεται δια την ζωήν του, θα ήτο πλήρως δικαιολογημένος να κάνη τα ανωτέρω. Αλλά τότε ο Ελληνικός λαός δικαίως θα ετάσσετο εναντίον της κυβερνήσεως η οποία δια vα τον προφυλάξη από τον πόλεμον θα τον κατεδίκαζε εις εθελουσίαν υποδούλωσιν μετ'εθνικού ακρωτηριασμού. Αυτή η δήθεν προφύλαξις θα ήτο δια την τύχην της εις το μέλλον Ελληνικής φυλής, πλέον ολεθρία και από τας χοιροτέρας έστω συνεπείας οποιουδήποτε πολέμου. Το δίκαιον λοιπόν, δεν θα ήτο με το μέρος της Κυβερνήσεως των Αθηνών, εάν η τελευταία ενήργει κατά τας υποδείξεις του Βερολίνου που ανέφερα. Το δίκαιον θα ήτο με το μέρος του Ελληνικού Λαού, ο οποίος θα κατεδίκαζεν αυτήν, και των Άγγλων οι οποίοι υπερασπίζοντες την ύπαρξίν των επίσης δικαίως θα ελάμβανον τα μέτρα που εφέροντο έχοντες μελετήσει, εισακούοντες άλλωστε τας δικαίας αιτιάσεις των Ελλήνων, οίαι θα προέκυπτον εν καιρώ εάν εδίδετο ή εύλογος αυτή αφορμή.

Θα εδημιουργούντο έτσι όχι δύο, όπως το 1916, άλλά τρείς αυτήν την φοράν Ελλάδες.

Η πρώτη θα ήτο η επίσημος των Αθηνών η οποία είχεν φθάσει εις την πόρωσιν και το κατάντημα δια να αποφύγη τον πόλεμον να δεχθή να γίνη εθελοντής δούλος, πληρώνουσα μάλιστα την τιμήν αυτήν και με την συγκατάθεσίν της να αυτοακρωτηριασθή τραγικώτατα, παραδίδουσα εις την δουλείαν πληθυσμούς αμιγώς Ελληνικούς και μάλιστα δύναμαι να είπω τους Ελληνικωτέρους των Ελληνικών τοιούτους.

Δευτέρα θα ήτο η πραγματική Ελλάς. Δηλαδή η παμψηφία της κοινής γνώμης του Έθνους, το οποίον ποτέ δεν θα απεδέχετο την εκουσίαν του υποδούλωσιν πληρωνομένην μάλιστα με εθνικόν ακρωτηριασμόν αφόρητον και ισοδυναμούσαν με οριστικήν ατίμωσιν και μελλοντικήν βεβαίαν εκμηδένισιν του Ελληνισμού ως εννοίας και οντότητος, εκμηδένισιν πρώτον ηθικήν και δεύτερον εν συνεχεία της ηθικής και υλικήν.Tο Έθνος ουδέποτε θα συνεχώρει εις τόν Βασιλέα και την Εθνικήν Κυβέρνησιν της 4ης Αυγούστου, τοιαύτην πολιτικήν. 

Τρίτη τέλος θα προέκυπτε μία ακόμη Ελλάς, η Ελλάς την οποίαν δεν θα παρέλειπον να δημιουργήσουν, φυσικά με την επίκλησιν του δημοκρατισμού, οι δημοκρατικοί Έλληνες υπό την κάλυψιν του βρετανικού Στόλου εις τα νήσους, Κρήτην και εις τας άλλας. Η τρίτη αυτή Ελλάς, η "Δημοκρατική" θα είχε με το μέρος της όχι μόνον την πρόθυμον υποστήριξιν της Αγγλίας εις την οποίαν θα έδιδε το δικαίωμα να καλύψη τας νήσους μας, καλυπτομένη και η ιδία εις την Βόρειον Αφρικήν, αλλά θα είχε με το μέρος της και το Εθνικόν δίκαιον. Η ηθική της δύναμις λοιπόν θα απερρόφα μοιραίως την επίσημον Ελλάδα, διότι θα διέθετεν η τρίτη αυτή Ελλάς, την ανεπιφύλακτον έγκρισιν και ενίσχυσιν της ανεπισήμου, της "δευτέρας" Ελλάδος, της Εθνικής δημοσίας γνώμης εν τη παμψηφία της.

Έζησα κύριοι την περίοδον του Εθνικού Διχασμού που εδημιουργήθη το 1916 όταν από την κατάστασιν εκείνην προέκυψαν δύο Ελλάδες, η των Αθηνών και της Θεσσαλονίκης. Τον κίνδυνον από μίαν νέαν διαίρεσιν της Ελλάδος προκύπτουσαν συνεπεία του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου, όπως η διαίρεσις του 1916 πρέκυψε συνεπεία του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, μίαν νέαν διαίρεσιν μάλιστα πολύ τραγικωτέραν, διότι όπως την εσκιαγράφησα δεν θα είναι καν διχασμός, αλλά τριχοτομισμός. Toν κίνδυνον αυτόν τον θεωρώ κύριοι, δια το Έθνος και το μέλλον του ασυγκρίτως χειρότερον από τον πόλεμον, έστω και αυτόν τον πόλεμον, από τον οποίον είναι δυνατόν και δουλωμένη ακόμη να βγη προσωρινώς η Ελλάς. Λέγω προσωρινώς, διότι πιστεύω ακράδαντα ότι τελικώς η νίκη θα είναι με το μέρος μας.

Γιατί οι Γερμανοί δεν θα νικήσουν. Δεν μπορεί να νικήσουν.

Υπάρχουν πολλά εμπόδια.

Η Ελλάς είναι αποφασισμένη να μη προκαλέση, μεν, με κανένα τρόπο κανένα, αλλά και με κανένα τρόπο να μη υποκύψη. Προ παντός είναι αποφασισμένη να υπερασπίση τα εδάφη της, έστω και αν πρόκειται να πέση. Ήδη δε, η απόφασίς της αυτή και η πολιτική της αυτή, χάρις εις την οποίαν απρόκλητα προσεβλήθη, χάρισαν στον τόπο και στον λαό μας το πλέον ανεκτίμητον των αγαθών και το μεγαλύτερον στοιχείον της δυνάμεως του: Αυτή η πολιτική έδωσεν εις τον λαόν την απόλυτη ψυχική, και πανεθνική ένωσί του .

Σήμερα όμως επί πλέον υπάρχουν και μερικοί άλλοι παράγοντες που προδικάζουν την τελική μας νίκη. Η Τουρκία δεν είναι όπως το 1916 σύμμαχος των Γερμανών. Είναι σύμμαχος των Άγγλων. Η Βουλγαρία βέβαια ενεδρεύει και τώρα όπως και τότε, αλλ' εν πάση περιπτώσει αυτήν την εποχήν τουλάχιστον προς το παρόν δεν τολμά. Ο καιρός όμως δεν δουλεύει για τον Άξονα. Δουλεύει για τους αντιπάλους του. Τέλος δια την Γερμανίαν η νίκη θα ήτο εν πάση περιπτώσει δυνατή μόνο με κοσμοκρατορίαν.

Αλλ' η κοσμοκρατορία δια την Γερμανίαν κατέστη οριστικά αδύνατος στην Δουνκέρκη. Ο πόλεμος δια τον Άξονα έχει χαθή, από την στιγμήν που η Αγγλία διεκήρυξε: "Θα πολεμήσωμεν έστω και μόνον εις το νησί μας και πέραν των θαλασσών, θα πολεμήσωμεν μέχρι της νίκης" . Αλλά επί πλέον και ημείς οι Έλληνες πρέπει να γνωρίζωμεν ότι δεν πολεμούμεν μόνον δια την νίκην, αλλά και δια την δόξαν.

Δεν ξέρω αν κανείς αντιβενιζελικός από σας είναι πάντοτε αδιάλλακτος."Είμαι εγώ, κύριε Πρόεδρε", απήντησεν ο παριστάμενος παλαίμαχος και αδιάλλακτος αρθρογράφος του αντιβενιζελικού τύπου κ. Κρανιωτάκης.

Λοιπόν ακούστε δια να συνεννοηθούμε. Εγώ, κύριοι, όπως επαρκώς σας εξήγησα, ετήρησα μέχρι σήμερον την πολιτικήν του αειμνήστου Βασιλέως Κωνσταντίνου, δηλαδή την πολιτικήν της αυστηράς ουδετερότητος. Έκαμα το παν δια να κρατήσω την Ελλάδα μακράν της συγκρούσεως των μεγάλων κολοσσών. Ήδη μετά την άδικον επίθεσιν της Ιταλίας, η πολιτική την οποίαν ακολουθώ είναι η πολιτική του αειμνήστου Βενιζέλου. Διότι είναι η πολιτική του συνταυτισμού της Ελλάδος με την τύχην της δυνάμεως, δια την οποίαν η θάλασσα είναι ανέκαθεν όπως και δια την Ελλάδα, όχι το εμπόδιον που χωρίζει αλλά η υγρά λεωφόρος που συνδέει. Βέβαια εις την ιστορίαν μας την νεωτέραν δεν είχομεν μόνον ευγνωμοσύνης λόγους και αφορμάς δια την Αγγλίαν, της οποίας άλλως τε η μεταπολεμική, πολιτική των τελευταίων ιδίως ετών, είναι πολιτική μεγίστων και ιστορικών αγγλικών ευθυνών. Αλλά τας ευθύνας της αυτάς η Αγγλία τας αποδίδει σήμερον με την υπερήφανον αποφαστικότητα λαού μεγάλου, σώζοντος την ελευθερίαν του κόσμου και του πολιτισμού. Δια την Ελλάδα η Αγγλία είναι η φυσική φίλη και επανειλημμένως εδείχθη προστάτρια, ενίοτε δε η μόνη προστάτρια. Η νίκη θα είναι και δεν μπορεί παρά να είναι δική της. Θα είναι νίκη του Αγγλοσαξωνικού κόσμου, απέναντι του οποίου η Γερμανία, η οποία αφού έως τώρα δεν ηδυνήθη να επιτύχη οριστικόν αποτέλεσμα, είναι καταδικασμένη να συντριβή. 

Διότι από τώρα και πέρα ο ορίζων δεν πρέπει να θεωρήται δια τον Άξονα ανέφελος ούτε προς Ανατολάς και η Ανατολή είναι πάντοτε μυστηριώδης. Πάντοτε ήτο, αλλά σήμερον υπέρ ποτέ είναι γεμάτη απρόοπτα και μυστήριο. Τελικώς λοιπόν θα νικήσωμεν. Και θέλω φεύγοντες από την αίθουσαν αυτήν να πάρετε μαζί σας όλην την δική μου απόλυτη βεβαιότητα, ότι θα νικήσωμεν. Εν τούτοις πρέπει να σας επαναλάβω ό,τι επισημότερον διεκήρυξα από την πρώτην στιγμήν. Η Ελλάς δεν πολεμά δια την νίκην. Πολεμά δια την Δόξαν. Και δια την τιμήν της. Έχει υποχρέωσιν προς τον εαυτόν της να μείνη αξία της ιστορίας της.

Η Ιταλία είναι μεγάλη δύναμις, όταν δε προχθές έγινεν η πρώτη αεροπορική επιδρομή, ομολογώ ότι με έκπληξιν ήκουσα εις σχετικήν ερώτησίν μου την απάντησιν, ότι τα επιδραμόντα αεροπλάνα ήσαν μόνον ιταλικά. Αυτό φθάνει να σας δώση να καταλάβετε με ποιες ιδέες μπήκα στον πόλεμο. Αλλά υπάρχουν στιγμές κατά τις οποίες ένας λαός οφείλει, αν θέλη να μείνη μεγάλος, να είναι ικανός να πολεμήση, έστω και χωρίς καμμίαν ελπίδα νίκης. Μόνον διότι πρέπει. Γνωρίζω ότι ο ελληνικός λαός θα ήτο αδύνατον να δεχθή άλλο τι αυτήν την στιγμήν. Διότι είναι ελεύθερος και απερίσπαστος εις την φυσικήν ευθυκρισίαν και υπερηφάνειαν, εφ' όσον δεν εδόθη ευκαιρία να θολωθή η κρίσις του δι' αγοραίων θορύβων και παραπλανητικών εκστρατειών. Εκάμαμεν ότι ήτο δυνατόν δια να μη έχωμεν το παραμικρόν άδικον. Και θα εξακολουθήσωμεν την ιδίαν τακτικήν μέχρι τέλους. 

Σας έχω στο τραπέζι μερικά έγγραφα. Είναι όλαι αι αποδείξεις της ιταλικής ενέδρας εκ προμελέτης. Όταν τελειώσω μπορείτε να τα δείτε. Περιττόν να πάρετε σημειώσεις. Συντομώτατα θα δημοσιευθούν εις την Λευκήν Βίβλον, η οποία διέταξα να εκδοθή το ταχύτερον. 

Δεν σας κρύβω κύριοι, ότι η κατάστασις είναι εξαιρετικά δύσκολη. Μας περιμένουν μάλιστα δοκιμασίαι μεγάλαι. Δια να μη δώσω ευκαιρίαν προς την επιζητουμένην δια παντός τρόπου αφορμήν κατασυκοφαντήσεώς μας, ευρέθην υποχρεωμένος να πάρω μίαν απόφασιν εξόχως σοβαράν. Να μην κάμω την επιστράτευσιν, όταν από καιρού την εζήτησε και εξηκολούθησεν επανειλημμένως να μού την ζητά το Επιτελείον... Ο ιταλικός όγκος λοιπόν ευρήκεν απέναντι του δυνάμεις πάρα πολύ ασθενείς, τουλάχιστον δια την κρούσιν των πρώτων ημερών. Ο ρόλος σας είναι σήμερον μεγάλος και επισημότατος.

Μη χάνετε το θάρρος σας, οτιδήποτε και αν γίνη. Διότι άλλως αδύνατον να φανήτε άξιοι του λαού σας και του καθήκοντος σας, το οποίον είναι να συντηρήσητε την ιερή φλόγα του ελληνικού λαού, να βοηθήσητε τον μαχόμενον Στρατόν, να υπάρξητε συνεργάται της Κυβερνήσεως, ότι και αν αισθάνεσθε δι' αυτήν. Πρέπει να πιστεύσητε σεις δια να μπορέσετε να μεταδώσητε την πίστιν εις το κοινόν σας, μολονότι αυτήν την φοράν έχομεν όλοι μας να πάρωμεν από τον Ελληνικόν λαόν, και από το απερίγραπτον θάρρος του και όχι να του δώσωμεν.

Θέλω ακόμη να σας ειπώ κάτι. Ξέρω με βεβαιότητα ότι από την φοβεράν αυτήν δοκιμασίαν η Ελλάς θα υποφέρη. Ξέρω όμως επίσης με βεβαιότητα ότι τελικώς θα εξέλθη όχι μόνον ένδοξος αλλά και μεγαλύτερη. Θα προσέξατε το τηλεγράφημα του κ. Τσώρτσιλ το οποίον εδημοσιεύθη σήμερον εις τας εφημερίδας, ανακοινωθέν από του Υπουργείου Εξωτερικών . Λοιπόν επειθυμώ να σας τονίσω τούτο: εκείνοι οι οποίοι εις το τηλεγράφημα αυτό δεν βλέπουν γραπτήν την επιβεβαίωσιν αγράφου συμφωνίας δια τα Δωδεκάνησα, δεν ξέρουν να διαβάζουν μέσα από τις γραμμές. Και κάτι άλλο. Τα Δωδεκάνησα προδικάζουν..

Εθνικό Πολιτικό Κίνημα Ιερός Λόχος