Από πολύ παλιά ακόμα, από την στιγμή που η ανθρωπότητα οργανώθηκε κρατικώς, συγχρόνως ήρθαν και στην επιφάνεια οι πρώτες κοινωνικές τάξεις, λόγω της ανισότητας των ανθρώπων και των ομάδων που αποτελούσαν. Τότε λόγω σωματικής, πνευματικής και ψυχικής ανισότητας και αργότερα σε σχέση με τα παραπάνω και οικονομικής.
Όσα χρόνια και αν περάσουν και όσο και αν προόδευσε η ανθρωπότητα, το φαινόμενο των «τάξεων», όχι μόνο δεν εξασθένησε αλλά στις μέρες μας έχουμε φτάσει σε έναν συνεχώς προοδεύοντα ταξικό διαχωρισμό διαφόρων σχέσεων και συμφερόντων.
Έτσι, φτάνουμε σήμερα να αποτελούν κοινωνικό ζήτημα οι διενέξεις μεταξύ κοινωνικών τάξεων, αφού μέχρι τώρα το δημοκρατικό καθεστώς δεν είχε τη δύναμη να σταθεί υπεράνω αυτών, προκειμένου να παρέχει στην καθεμία αυτό που της ανήκει και συγκρατώντας τις εγωιστικές ορμές των ισχυρότερων στις εκδηλώσεις έναντι των ασθενέστερων. Αντίθετα μέχρι τώρα, το κράτος υπήρξε όργανο των κυρίαρχων τάξεων.
Ο κοινοβουλευτισμός δεν κατόρθωσε να άρει την οξύτητα του κοινωνικού ζητήματος, καθιστώντας έτσι το κράτος σε υπερταξικό αντί σε ένα κράτος δικαίου.Στην ιδέα μια εθνικής και σοσιαλιστικής κοινωνίας,εξαφανίζεται η κρατική μεροληψία που είναι και η αφορμή για τις διάφορες προστριβές των διαφόρων κοινωνικών τάξεων. Και στη θέση των κομματικών-ταξικών κυβερνήσεων τοποθετούνται μόνιμες και πραγματικά υπερταξικές, αποτελούμενες από άριστα ψυχικώς και πνευματικώς, στοιχεία προερχόμενα από όλες τις τάξεις και οι οποίες εγγυώνται και την καλή εκλογή των λοιπών οργάνων της πολιτείας.
Αν κάποιος κοιτάξει τα βασικά στοιχεία μιας κοινωνίας εθνικιστικής, θα παρατηρήσει ότι από τα βασικότερα είναι η ανάπτυξη του συναισθήματος της ευθύνης αρχόντων και αρχόμενων. Έχει μπροστά της ολόκληρο τον λαό και όχι συγκεκριμένες τάξεις. Δεν εμπιστεύεται την εξουσία σε ορισμένη τάξη, ζημιώνοντας τις υπόλοιπες. Σκοπός της είναι να δημιουργήσει ισότιμες από τις μέχρι τώρα στερημένες δικαιωμάτων.
Αντίθετα με τον κοινοβουλευτισμό, ο εθνικισμός συνδέει με την κρατική και οικονομική οργάνωση την έννοια της ευθύνης και παρακολουθεί βήμα-βήμα την ανάπτυξη του πνεύματος της πρωτοβουλίας και αυτενέργειας και γενικά της θέσης κάθε ατόμου στην Πολιτεία, την Κοινωνία και την Οικονομία.
Από τη μία ο μπολσεβικισμός, ο οποίος όπως βλέπουμε σε χώρες που κατά το παρελθόν είχαν κομμουνιστικές κυβερνήσεις, δημιούργησε μια μόνιμη «τυραννία» της προνομιούχας εργατικής τάξεως σε βάρος των άλλων και από την άλλη ο κοινοβουλευτισμός αποδεδειγμένα μέχρι και σήμερα, φέρνει στην εξουσία ανέκαθεν τους εκπροσώπους ορισμένων ταξικών ή απλώς κομματικών συμφερόντων.
Η ιδέα του εθνικισμού εξασφαλίζει την μεγαλύτερη δυνατή αντικειμενικότητα και αμεροληψία της πολιτείας έναντι όλων των πολιτών και τάξεων. Διδάσκει να σέβονται ο ένας τον άλλον και να γίνονται σεβόμενοι πάλι - ο διανοούμενος πρέπει να σεβαστεί το χειρωνακτικό εργάτη και αντίστροφα. Κανένας δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τον άλλο.
Διδάσκει ότι συνεργασία των τάξεων σημαίνει οι κεφαλαιοκράτες δεν θα μεταχειρισθούν ποτέ τους εργάτες ως απλές οικονομικές παραμέτρους. Το χρήμα είναι ένα μόνο μέρος της οικονομικής ζωής της κοινωνίας και οι εργάτες είναι πολύ περισσότερο από μηχανές στις οποίες κάποιος πετά έναν μισθό κάθε εβδομάδα. Ο πραγματικός πλούτος μιας κοινωνίας με χαρακτήρα εθνικιστικό είναι οι εργάτες της. Διδάσκει σε κάθε τάξη και επάγγελμα τη σημασία των άλλων. Όλοι μαζί διαμορφώνουν ένα δυνατό σώμα: εργάτης, αγρότης και επαγγελματίας. Το πρόβλημα μιας τάξεως που εγείρει αξιώσεις έναντι μιας άλλης τάξεως είναι παρελθοντολογία. Όλοι έχουν καθήκοντα και δικαιώματα.
Ο Εθνικισμός έχει μπροστά του ολόκληρο τον λαό και όχι συγκεκριμένες τάξεις. Η ιδεολογία του εθνικισμού αποκλίνει προς το λεγόμενο «κοινωνικό αξίωμα».
«Τα δικαιώματα της μέσα στο κράτος βιούσης Εθνικής ολότητας, εμφανών αναγορεύονται ανώτερα των ξεχωριστών ατόμων, ατομικά δε δικαιώματα αναγνωρίζονται μόνο και εφόσον το επιτρέπει το συμφέρον της ολότητας.»Μπροστά στο συμφέρον του λαού, ωχριά οποιοδήποτε άλλο συμφέρον.Το «εμείς», προηγείται του «εγώ». Ο λαός έρχεται στη πρώτη γραμμή.Κόμμα, στρατός, οικονομία, δικαιοσύνη κλπ, είναι δευτερογενείς εμφανίσεις για την συντήρηση του λαού. Όσο αυτά ανταποκρίνονται προς αυτόν το σκοπό, τότε είναι ορθά και ωφέλιμα. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση είναι επιζήμια και χρήζουν μεταρρύθμισης και αντικατάστασης.
Ο ιερότερος σκοπός μια εθνικιστικής και σοσιαλιστικής κοινωνίας , είναι να εξαπλώσει ευρύτατα μεταξύ των λαϊκών μαζών και των ανώτερων αρετών με τις οποίες πρέπει να γεμίσουν οι ψυχές των πολιτών της για την πραγματοποίηση του κοινωνικού αξιώματος, την πρώτη θέση κατέχουν η Φιλοπατρία και η Εθνική Υπερηφάνεια, οι οποίες εκδηλώνονται προσφέροντας θυσίες τον βωμό της Πατρίδος.
Για να πραγματοποιηθούν τα παραπάνω όμως πρώτα από όλα, οφείλει το ίδιο το κράτος να είναι πραγματικός φορέας της κοινωνικής δικαιοσύνης, ακοίμητος φρουρός της απολαβής εκ μέρους κάθε κοινωνικής τάξεως του ανταλλάγματος των προς την εθνική ολότητα των υπηρεσιών της, σφυρηλατώντας έτσι άρρηκτους δεσμούς μεταξύ των μελών του Έθνους.
ΛΑΚΕΔΑΙΜΟΝΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε τα σχόλια σας να είναι κόσμια. Υβριστικά, ανθελληνικά και σχόλια με greeklish, θα διαγράφονται.